Conducator

nie ma nocy ja – karzeł i błazen, jedwabny esteta wprawny w cierpieniu i kolekcjoner imion bez znaczenia. czerń blednie, szarzeje biel ważność umów wygasa. łuk brwiowy, łuk tęczy – ostro poprowadzone linie. Byłem sługą uporządkowanych własności, teraz fala mgieł wzbiera na przedmieściach nie zdefiniuję świtu. nie wyliczę orbit nowych planet, nie powierzę losu rekrutom. Nadchodzi wielkie przewartościowanie.

Chodźcie naprzód przez szlaki zbrukanych marzeń przeklinając dar dawnych nocy straconych życie pulsowało w skroniach kolory płonęły jak dżungla natchniona napalmem wkoło dudni melodia takie jest requiem u wejścia do dyskotekowego raju. Dostaliśmy bilety w jedną stronę posągi zabitych bóstw i gruz pałaców wieńce z gwiazd nad zdradą błogosławieństw cisza godzin łzawa od próżnego trudu chodźcie do parków na ulice koncerty w skardze naszej wybrzmiewa pełnia czasów-

smakuj słońce - łaski pełne, promieniste kontury. wydobyte z cienia kształty naga białość, poruszony spokój, ludzie namagnetyzowani, drżący, niepewni. modlitwa nas dwojga do potencjalności jakie zagadki kryją się w jej szmerach? jan palach płonie. teraz zawsze i na wieki wszystko jest jednoczesne w tym nieodwołalnym dniu

W mych górach zachód. Schodzę drogą uświęconej zemsty. Śnieg na szczytach krwawi i płonie, na żlebach i skalistych wyrwach kładą się cienie, góry tłuste, góry jak zaciśnięte pięści, tkwią nieporuszone, zimne, martwe. Urwisko po mej prawicy, pionowa ściana po mej lewicy, oto ostatni towarzysze wędrówki. Ja - wiszę nad przepaściami, ja - wdycham woń mchów, rozrzuconych po rumowiskach, ja - hartuję swe ciało stalowym dotykiem lodu. Nade mną blade oblicze Luny. Wychudłe dłonie, zaciś